وقـتـش شده اشکم چـنان بـاران بـبارد            سنگـیـنی هـجـران دلـم را می‌فـشـارد

سهمم فراق است و فراق است وفراق است            تقـویم، دائم فـصل هجـران می‌شـمارد

به زائری که با خودش جان مرا بُـرد            گــفــتـم بـرایـم ذره‌ای تــربـت بـیـارد

در عشق آنکه واقعـاً دنبال قرب است            دل را به دست صاحب دل می‌سـپارد

چـیزی نمی‌خـواهم از آقـایم هـمین که            در روضه راهـم داده مِـنَت می‌گـذارد

در آخـرت لـبـخـنـد مـی‌چـیـنـد یـقـیـنـاً            هر کس که بـذر گـریه در دنـیا بکارد

گـفـتند اشکـم مرهم زخـم حسین است            ای کـاش چـشـمـم تا دَم مـرگـم بـبـارد

از کـودکی که روضه‌هایش را شنـیدم            بیـزارم از اسـبـی که نـعـل تـازه دارد